1-sza rocznica

„Dlaczego?” – pozostało bez odpowiedzi.

I na nic zdał się mój krzyk do nieba…

I moje łzy

Rozpacz

I tęsknota….

Nic nie będzie już takie jak dawniej…

I tylko w oczach pozostał na zawsze taki smutek,

że mrozi i wzbudza strach…

a w głowie kłębią się takie myśli,

że niebezpiecznie byłoby pozwolić im na swobodę.

Minął rok od jego śmierci…

na grobie pojawiły się świeże znicze…

to jego przyjaciele … nie zapomnieli…

A na jego nagrobku kazałam umieścić epitafium:

„ja nie umarłem, wciąż jestem z wami,

umarli ci, co są zapomniani”