.....

.....

Niedługo piąte święta bez mojego dziecka.

Podobno powinnam już wyjść z żałoby.

Mało kto wie jak jest naprawdę.

Zakopałam głęboko moje emocje.

Jest mi wszystko jedno jak świat się kręci i czy w ogóle się kręci.

Zakopałam głęboko uśmiech i coś co nazywałam kiedyś nadzieją.

Wszystko straciło sens wraz z twoją śmiercią, syneczku...

I tylko noce są takie prawdziwe... jak moje życie...

nocami mogę płakać....

w nocy nikt nie patrzy na mnie dziwnie...

w nocy nikt nie spyta o co mi chodzi... dlaczego płaczę...

a mnie chodzi cały czas o jedno....

o to samo od prawie pięciu lat...

nie potrafię zrozumieć „dlaczego?’’

ani pogodzić się z tym, że Andrzej nie żyje

.....