Może nigdy...

Może kiedyś pęknięte serce przestanie broczyć …

może kiedyś zdarzy się dzień, kiedy przestanie boleć…

może kiedyś przestaną palić łzy…

ale nigdy nie będzie już marzeń,

nigdy nie będzie zapału i pasji, która nadawała smak mojemu życiu…

nigdy nie znikną moje wątpliwości…

nigdy nic nie będzie takie, jak kiedyś…

Dziś dzierżą władzę rozpacz i tęsknota…

i nadzieja, która umiera ostatnia…  nadzieja, że śmierć przedłuża życie.

Dziś płacze we mnie rozmodlona pamięć,

dziś jestem na pograniczu światła i cienia…

Tak bardzo kochać i nagle stracić,

to jakby kupić szczęście i łzami zapłacić.