Nauczyłam się

Ciągle jesteś synku w moich myślach.

Zastanawiam się nie raz, co byś zrobił w tej czy innej sytuacji,

oczami wyobraźni widzę twoje ruchy i słyszę twój głos...

Nadal płaczę, bo to nieprawda, że czas goi rany,

ale umiem już żyć z tą raną.

I wcale to nie oznacza, że jest łatwiej niż miesiąc po pogrzebie....

Nie jest łatwiej, ale już umiem...

Nie muszę być silna... mogę nocami płakać do woli...

i wcale nie wycierać łez z twarzy...

mogę rozmyślać nad miłosierdziem Boga... bo podobno jest miłosierny.

Nikomu nie muszą podobać się moje czarne ciuchy, choć żałoba podobno trwa tylko rok.

I nikt nie musi próbować mnie "wyciągać" z dołka...

Mam to gdzieś !!! 

Muszę tu tkwić... nie ma sensowniejszej alternatywy...

Tkwię i czekam aż cię zobaczę syneczku...

Zobaczę ?????