nie będzie lepiej

......

Kiedy wszyscy już śpią, dopada mnie moja tęsknota.

Tryska razem ze łzami, zalewa klawiaturę,

uderza w serce, w oczy i uszy.

Słyszę wtedy jego głos... ciepły... przyjazny całemu światu...

widzę jego sylwetkę, przygarbioną... bo zawsze był za duży...

i nieustanny żal... że nie ma go, że nie mogę go dotknąć, przytulić...

i ta bolesna gula w gardle... nieustannie od ponad 4 lat

i ten bolesny brak nadziei na to, że kiedyś może być lżej...

nie będzie lżej...

pamięć boli jak wrzód...

żal zżera resztki sił...

i z nikąd litości...

Kocham cię synku.