Nie ma już rzeczy ważnych?

A niebo wcale nie jest jaśniejsze…

ani zieleń zieleńsza.

Życie dzielę na „przedtem” i „teraz”

Przedtem potrafiłam się śmiać.

Teraz  widząc studentów wychodzących z uczelni

zawołałam; „a moje dziecko też studiowało!” …

A oczy nie przyzwyczaiły się do łez…

łzy czuję na policzkach coraz wyraźniej.

Płyną strumykami i spadają na kolana.

Przedtem, oczami wyobraźni widziałam swoją drogę.

Teraz jakby nie było już rzeczy ważnych…

Czuję się jak w zawieszeniu, jakbym na coś czekała

Jakby coś miało się wydarzyć i nastawić świat na właściwe tory.