Pamiętam

Pamiętam…..

Pamiętam jak 14 miesięcy temu wybiegłam z domu przed siebie

Biegłam i krzyczałam „nie !!!! nie !!!! nie !!! nie !!!........

Krzyczałam do nieba, które odebrało mi syna….

Krzyczałam do Pana Boga ,

Do matki Ziemi i ludzi, którzy mu nie pomogli…..

14 miesięcy temu mój syn już nie żył

a ja żyję nadal…. Jakie to nieludzkie….

Do dziś patrzę z zazdrością na matki, które mają swoje dzieci…

Do dziś,  przejeżdżając obok młodych ludzi wychodzących z uczelni,

wołam  „mój syn też był studentem”

„moje dziecko też chodziło do szkoły”…..

i nadal płaczę, aż łzy sprawiają, że głowa jest cięższa od kamienia

i wszystko ma kolor i smak kamienia…