| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Często czytam, co piszą inni,stęsknieni za swoimi bliskimi, którzy odeszli… Kiedy czytam jak piszą..”mamo… brakuje mi ciebie…”„tato… tęsknię za Tobą…”„babciu… byłaś moją podporą i ratunkiem w ciężkich chwilach..”… i wydaje mi się to takie naturalne…mamo.. tato… babciu… dlaczego mnie nie była dana ta „normalność”…ja wołając w rozpaczy „syneczku… syneczku, tęsknię za tobą !!!!” czuję się jak przygnieciona bezlitosnym zimnym głazem… jak wdeptana w ziemię...jakbym tylko ja była …ukarana przez Boga śmiercią dziecka…jakby to dla mnie Bóg stworzył tę Golgotę… A może wszystko jest dziełem zwykłego przypadku, Może nie ma żadnego Boga... Albo jest ich tylu, ile gatunków we wszechświecie…i jaskółka też ma swojego Boga….
„…Jeżeli istnieje jakiekolwiek pocieszenie w tragedii
jaką jest utrata dziecka,
może być nim jedynie
zawsze potrzebna nadzieja,
że być może tak było lepiej…”
nienawidzę tej nadziei…nienawidzę…
nigdy nie uwierzę, że to mogło być mniejszym złem…
Śmierć Andrzeja okradła mnie
z tego wewnętrznego ciepła
niezbędnego do życia…
okradła mnie z duszy…
zdmuchnęła płomyk piecyka…
zgasiła palnik…