| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
| 04 | 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 01 | 02 |
Widzę je wszystkie przynajmniej raz w tygodniu…
Mama Mariusza,
Mama Jarka,
Mama Wioletki
Mama Adriana
Mama Wiktorii
Mama Damiana
Mama drugiego Mariusza
Mama Łukasza
Mama Radka
Poznałyśmy się same… tak jakoś…bez słów…
Mówimy sobie tylko „dzień dobry”…
A jednak tak wiele o sobie wiemy.
Byłeś jak każdy facet... mało skomplikowany, praktyczny...
Wiem, że powiedziałbyś mi dzisiaj " daj spokój, matuśka, nie rycz..."
I co z tego, że wiem ?
Nie dość, że nadal ryczę, strasznie tęsknę, nie mogę poradzić sobie z depresją...
to dodatkowo nie potrafię pojąć,
dlaczego ojciec tak szybko zapomniał...
Że przedmiotem jego troski jest już co najwyżej ten czarny granit,
który ci zafundował...
nie wspomnienia, nie łzy... nawet nie modlitwa...
Pitagoras powiedział
„ Kto zatraca się w cierpieniu, nie może być człowiekiem wolnym”.
I ja właśnie czuję się taka „niewolna”…
Chyba już nigdy nie poczuję wolności…
Ona umarła…
Odnalazłam dziś album ze zdjęciami Andrzeja.
Kiedy zmarł, schowałam je celowo…
Zabrałam z jego pokoju i schowałam na dnie mojej szuflady.
Nie mogłam pozwolić, aby jego ojciec je zabrał…
Nie chciałam, aby zabrał cokolwiek, co po nim pozostało.
Andrzej był mój, tylko mój!
Dlaczego więc miałabym się z kimkolwiek dzielić pamięcią o nim?
I dobrze, że nikt mnie teraz nie słyszy!
I dobrze, że nikogo nie drażni mój szloch!
Zostały mi łzy i te zdjęcia….
Długo dojrzewałam do tego wiersza...
Ból zasnął
Ból zasnął we mnie już z cicha,
Jak dziecię krzykiem zmęczone;
Łzy na dno duszy kielicha
Spływają niepostrzeżone.
Wszystkie żywota gorycze
Zamknąłem w sercu jak w grobie;
Niech drzemią w nim tajemnicze.
Nie mówiąc światu o sobie.
Do dalszej jego części, jeszcze nie dojrzałam.
Może kiedyś...