| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
Synku, kupiłam ci róże...
łososiowe róże... sztuczne, bo już przymrozki ...
w ciężkiej donicy, aby wiatr nie zrzucał ich z twojego grobu...
mówię na głos... do mojego syna...
łzy zalewają mi twarz... nie widzę klawiatury....
mówię, płaczę i serce pęka z bólu...
...kupiłam ci róże mój synku...
_____________________________________________________
Nie wiem jak dalej żyć.
Kiedy zmarł Andrzej, kurczowo chwyciłam się Boga...wiara w Boga, w sens śmierci Andrzeja, pomógł mi przeżyć.Teraz widzę, że był to zwykły „chwyt tonącego za brzytwę”...Krótko po śmierci Andrzeja, nawet doszukałam się sensu...sensu w tym, że straciło sens moje życie.Teraz jestem na etapie totalnego buntu.Nie pogodziłam się. Nie i już.Śmierć Andrzeja nie miała żadnego sensu.Coraz bardziej nienawidzę świata... Boga, jeśli istnieje...Jeśli... I coraz mniej wierzę w to, że istnieje Bóg.Nienawidzę świata... dajcie mi wreszcie spokój... chcę zapomnieć...chcę przestać cierpieć... ile można wytrzymać...
....
Tak bardzo chciałabym cię zobaczyć, syneczku...
idącego ulicą ... albo wchodzacego do domu....
nie ważne czy kierowałbyś się w moją stronę, czy nie widziałbyś mnie w ogóle...
nie ważne czy witałbyś mnie uśmiechem, czy nie zauważyłbyś mnie...
tak bardzo chciałabym cię zobaczyć...
bez względu na to, co miałoby to oznaczać...
choćby miało to oznaczać, że właśnie umarłam....
______________________________________________
....
Za 3 dni minie 5 lat od śmierci mojego Andrzeja.
Czy mniej boli? Nie mniej... ale inaczej...
Wszystko stało się takie ciężkie...
i łzy stały się takie ciężkie...
Padają rzadziej, ale są cięższe...
nawet kiedy toczą się po policzkach, mocniej czuję ich ciężar...
gniotą gałki oczne pod powiekami ...
potem mocno uderzają po skórze...
i z łoskotem spadają na podłogę...
mimo, że mają coraz bliżej do ziemi...
bo życie przygniotło mi plecy, ramiona, czoło...
przyciska mnie coraz bliżej gleby.
Czasami myślę, że to tak jak na ringu...
dostajesz...podnosisz się, znów dostajesz... próbujesz się podnieść...
ale kiedy już nie chcesz się podnosić... zostajesz na deskach.
Ja chyba już nie chcę się podnieść...
bo umarła już wiara... nadzieja... i chyba miłość też umarła...
I aż boję się sama tego co myślę....
boję się myśleć... i wypowiadać swoje myśli...
bo ja już nie wierzę w Boga,
w jego miłosierdzie...
nie ma Boga...
świat jest rodzajem „samograja”,
w którym wszystko jest energią.
Mój syn zmarł... jego energia posłuży innemu istnieniu...
i tak w kółko....
zwykłe krążenie energii w przyrodzie ...
______________________________________________
..............
Przeszłam już chyba wszystkie etapy wiary i niewiary w Boga...
chciałabym wierzyć...
tak mocno wierzyć, że Bóg jest,
i że jest miłosierny.
Ale im dłużej żyje, im bardziej analizuję wszystkie za i przeciw,
tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu,
że To nie Bóg...
że to zwykłe krążenie energii we wszechświecie,
że życie nie ma sensu, którego się doszukujemy,
że cały ludzki „świat”, to tylko coś w rodzaju „samograja”
jeden element napędza następny i tak dalej...
Synku... to wszystko jest takie niesprawiedliwe...
syneczku, dlaczego ty... dlaczego ja... dlaczego nas to spotkało...
cały ten świat kręci się ta, jakby nic się nie stało...
a mój świat runął...
nigdy nic nie będzie takie jak kiedyś...
nigdy...
____________________________________