| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 |
| 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
...
Nie umiem opisać, nie umiem opowiedzieć jak boli...
bolą wspomnienia, boli tęsknota, boli żal do ....
do kogo???? do czego???
nie potrafię określić...
do świata ???
do Boga???
do siebie samej???
Jestem zmęczona życiem.
Efekty rozmyślań pogłębiają beznadzieję, bezsens życia...
I zwątpienie, do którego aż wstyd się przyznawać...
I nic się nie zmienia. Świat stanął w miejscu...
tylko sęk w tym, że to niewłaściwe miejsce...
...
.....
Mój synku...
gdybyś żył, świat byłby normalny.
Byłoby w nim miejsce na śmiech i radość.
Czasami myślę, co byś powiedział na propozycję pracy w naszej wspólnej firmie...
bylibyśmy we troje.
Byłoby łatwiej, lżej... i o ile radośniej....
Mój synku...
byłam z ciebie taka dumna...
byłeś moją radością i nadzieją.
Teraz nie ma już miejsca na jedno i drugie
jesteś tak daleko...
tak daleko, syneczku...
....
......
A świat kręci się bez widocznego zgrzytu...
Samochody jeżdżą jak jeździły,
ludzie słuchają muzyki....
Twoi przyjaciele przeżywają wielkie miłości
i rozstania...
Dlaczego nie ty...
Dlaczego to ja mam być mądra...kochać Boga mimo wszystko...
Nie potrafię, Panie Boże... nie potrafię...
Już nic nie potrafię...
nie potrafię słuchać muzyki -ona boli...
nie potrafię pokochać kolorów- przyjazna jest tylko czerń...
nie potrafię uwierzyć...
Tęsknię za tobą syneczku, kocham cię ...
I nie potrafię przełknąć tej guli w gardle
jest coraz większa... i narasta bunt
i nie chcę rozumieć
nie chcę wierzyć
nie chcę kochać.
............
Za godzinę obchodziłby 28 urodziny...
Codziennie o nim myślę
i codziennie płaczę od dnia jego śmierci.
Myślę o nim tak, jakby czas się zatrzymał.
Widzę go jako 23 letniego chłopaka,
który spieszy się na uczelnię...
zmienia opony w samochodzie...
odśnieża wokół domu,
zgrabia liście w ogrodzie.
Oczami wyobraźni widzę co by robił...
widzę ile łatwiejsze byłoby moje życie.
Gdyby żył... byłoby pięknie...
Gdyby żył... pewnie wierzyłabym w miłosierdzie boże...
...........
.....
Niedługo piąte święta bez mojego dziecka.
Podobno powinnam już wyjść z żałoby.
Mało kto wie jak jest naprawdę.
Zakopałam głęboko moje emocje.
Jest mi wszystko jedno jak świat się kręci i czy w ogóle się kręci.
Zakopałam głęboko uśmiech i coś co nazywałam kiedyś nadzieją.
Wszystko straciło sens wraz z twoją śmiercią, syneczku...
I tylko noce są takie prawdziwe... jak moje życie...
nocami mogę płakać....
w nocy nikt nie patrzy na mnie dziwnie...
w nocy nikt nie spyta o co mi chodzi... dlaczego płaczę...
a mnie chodzi cały czas o jedno....
o to samo od prawie pięciu lat...
nie potrafię zrozumieć „dlaczego?’’
ani pogodzić się z tym, że Andrzej nie żyje
.....