| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 |
| 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 | 03 |
Dla świata był tylko człowiekiem...
dla mnie był całym światem...
Tak strasznie boli cisza...
tak strasznie boli brak odpowiedzi na wołanie.
I nie potrafię przyjąć do wiadomości, że nie usłyszę odpowiedzi...
...a myśli i reakcje czasami takie irracjonalne...
Na widok pierwszego, białego śniegu w ogrodzie pomyślałam:
"muszę iść...przecież jest mu zimno tam, na cmentarzu..."
Jak mam cię kochać, Boże ?
Czy niebo naprawdę istnieje?
Rozpaczliwie chcę w to wierzyć,
Kurczowo trzymam się każdego skrawka prawdopodobieństwa
Nawet wtedy, gdy nie ma to nic wspólnego z prawdopodobieństwem.
Kto i na jakich warunkach może mieć wpływ na kształt świata…
Na jego obraz…. na drżenie strun, co tworzą rytm jego życia ???
Kiedy umarł mój syn…. zgasły światła i już się nie zapaliły,
Zamarły drzewa i już nie ożyły,
Słońce przestało ogrzewać…. Pozostało martwe,
Kwiaty uschły….
Płakał ze mną cały martwy świat…
Tylko ludzie pozostali niewzruszeni…
Pchali przed sobą swoje wózki… im szybciej tym lepiej
Zgarniali ….do siebie… do siebie….
Byli w swoim świecie… na ziemi… nie w niebie
Cieszyli się, że to nie oni ….
Że ich nie boli… że u nich normalnie…
Bo kiedy zamykasz w trumnie swoje dziecko…
to nie jest normalnie
Tak bardzo zazdroszczę im normalności
Czy może to jest ich niebo ?
Świat mój… twój…
Każdy z nich jest inny, każdy ma swoje anioły i demony…
Mojego świata nie ma od 15 miesięcy…
Ale istnieje gdzieś anioł, który kiedyś był przy mnie…
Istnieje…
On wnosił słońce w moje życie…
Iskierki radości przynosił prosto z nieba…
Musiał odejść z mojego świata… ale gdzieś jest… gdzieś w niebie…
Nawet te czarne, pesymistyczne obrazy,
które wyczarowywałam w swym umyśle
nie były aż tak bolesne jak rzeczywistość.
Kiedyś, życie miało smak… było przepełnione sensem…
Dźwięki były wyraźne, zdecydowane, barwne…
Kolory żyły… po prostu żyły…
Dziś nie przeskoczę ponad stwierdzenie,
Że „szczęściem jest brak nieszczęść”….
Czy na pewno ?
Nie dla wszystkich… na szczęście nie dla wszystkich .
uważasz, że to za mało…
Że to tylko wegetacja…
I dobrze… żyj, póki ci dane…
Bo kiedyś może nadejść dzień, kiedy stwierdzisz,
że życie to tylko proces metafizyczny…
że tak naprawdę, to jedzenie, spanie, picie i tycie…
a ty jesteś słabym robakiem, który nie potrafi włączyć jakiegoś pstryczka,
który pozwoliłby zaakceptować fakt,
że ktoś kogo kochasz, wyłączył się na zawsze….
Nie potrafisz…. więc się wyłączasz…
I trwają tylko metafizyczne procesy życiowe…
To nie jest życie…
Nadal czuję się jak w zawieszeniu….
Chodzę, jem, śpię…ale jakbym nie żyła…
Umarłam 6 lipca 2005 roku.
Syneczku…
Jak strasznie tęsknię za tobą…. Synku….
Tęsknota wraca… wraca ze zdwojoną siłą…
I zastaje mnie druga… trzecia godzina…
Nie śpię… płaczę
Odtrąciłam kogoś, kto chciał mnie wspierać..
Nikt mnie nie zna….
Sama siła autodestrukcji nie wystarcza
Szukam stron ww na temat samobójstwa
Szukam pomocy….